Με νωπό ακόμη το σοκ από την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι -μία πόλη που συμβόλιζε το φως και στη συλλογική μνήμη πολλών Ευρωπαίων είχε ταυτιστεί με το ελευθεριακό πνεύμα της Μονμάρτης- δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να ερμηνεύσουν το πώς και το γιατί και να διαβλέψουν την επόμενη μέρα, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Με νωπό ακόμη το σοκ από την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι -μία πόλη που συμβόλιζε το φως και στη συλλογική μνήμη πολλών Ευρωπαίων είχε ταυτιστεί με το ελευθεριακό πνεύμα της Μονμάρτης- δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να ερμηνεύσουν το πώς και το γιατί και να διαβλέψουν την επόμενη μέρα.
Η Ευρώπη αλλάζει μετά τη «γαλλική 11η Σεπτεμβρίου», καθώς πολλά από αυτά που είχαμε αποδεχτεί ως «κατακτήσεις» απειλούν να χαθούν. Η παρουσία στρατού σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αποκτά πλέον μόνιμο χαρακτήρα, ενώ τα σύνορα, τα οποία ούτως ή άλλως η προσφυγική κρίση είχε θέσει υπό δοκιμασία, επιστρέφουν…
Επιστρέφουν βέβαια για τους χιλιάδες απόκληρους, αυτούς τους ίδιους που τρέχουν να σωθούν είτε από τις βόμβες του Ασαντ είτε από το χατζάρι των τζιχαντιστών, αλλά όχι για αυτούς που με το πάτημα ενός κουμπιού καταστρέφουν οικονομίες σε μια μέρα…
Η Γαλλία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω είχε αντιταχθεί το 2003 στην αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, με αποτέλεσμα την ψυχρότητα στις σχέσεις Παρισιού - Ουάσιγκτον (θυμάστε το εμπάργκο της τηγανητής πατάτας;), έσπευσε να απαντήσει με κήρυξη πολέμου.
Η ιστορία των επεμβάσεων, ωστόσο, στην περιοχή δείχνει δυστυχώς ότι τα πράγματα γίνονται κάθε φορά και χειρότερα. Για να ηττηθεί το Ισλαμικό Κράτος με την αντιδραστική και σκοταδιστική του ιδεολογία, χρειάζεται πρωτίστως πολιτική αντιμετώπιση.
Πρώτον, να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία, αν και αυτό ακούγεται περισσότερο σαν ευχή του γνωστού τραγουδιού του Τζον Λένον, «Imagine» (Φαντάσου), παρά ως άμεσα ρεαλιστική προσέγγιση.
Το ISIS δεν προβάλει κανένα εθνικοαπελευθερωτικό αίτημα, ονειρεύεται χαλιφάτα από τη Βαγδάτη μέχρι την Τρίπολη και ποντάρει στο θυμικό εκατοντάδων περιθωριοποιημένων κατά τα άλλα Ευρωπαίων υπηκόων νεαρών μουσουλμάνων, που δείχνουν πρόθυμοι να πεθάνουν στο όνομα μιας σκοταδιστικής ιδεολογίας.
Δεύτερον, πρέπει να πάψει η έμμεση ή άμεση στήριξη των σκοταδιστών του ISIS από τα κατά τα άλλα ευυπόληπτα κράτη της περιοχής, που ποντάρουν στο δικό τους «διαίρει και βασίλευε». Πλήθος δημοσιευμάτων από το 2014 σε μεγάλα και γνωστά διεθνή ΜΜΕ έχει αναφερθεί στις πηγές χρηματοδότησης και εξοπλισμού των τζιχαντιστών από κυβερνήσεις και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της περιοχής.
Τρίτον, η Ευρώπη πρέπει να επιστρέψει στις αρχές του «λιμπερτέ (ελευθερία), εγκαλιτέ (ισότητα), φρατερνιτέ (αδελφοσύνη)», με την επαναφορά στην ατζέντα των θεμάτων της κοινωνικής συνοχής και αντιμετώπισης της κοινωνικής αδικίας, της δικαιότερης κατανομής πλούτου και της ενίσχυσης πολιτικών αντίθετων από αυτές που σήμερα ακολουθούνται: περιορισμός κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, παροπλισμό του κοινωνικού κράτους, εξοντωτική -για τους πιο αδύναμους κοινωνικά- λιτότητα.