Θέλετε ανάπτυξη; Πολεμήστε τις ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε προ ημερών η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ. Και είναι ένα μήνυμα που δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορη την Ελλάδα, παρά τον κυκεώνα προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Θέλετε ανάπτυξη; Πολεμήστε τις ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε προ ημερών η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ. Και είναι ένα μήνυμα που δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορη την Ελλάδα, παρά τον κυκεώνα προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.
Είναι αλήθεια ότι μπροστά σε θέματα όπως η φοροκαταιγίδα, η εκρηκτική αύξηση των ληξιπρόθεσμων χρεών για νοικοκυριά και επιχειρήσεις ή τα κενά στα σχολεία, τα ζητήματα ισότητας φαντάζουν «πολυτέλεια». Ακριβώς όμως επειδή είμαστε σε δεινή θέση, δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε οτιδήποτε μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, αν βελτιώσεις κατά έναν βαθμό τη θέση μιας χώρας στον δείκτη της ισότητας των φύλων, αυξάνεις τον ρυθμό ανάπτυξης κατά μία μονάδα.
Στις ΗΠΑ, το κλείσιμο της ψαλίδας στη συμμετοχή των δύο φύλων στο εργατικό δυναμικό, αλλά και η εξασφάλιση ισότιμων αμοιβών θα έδιναν ώθηση στο ΑΕΠ 5%. Στην Ινδία 27%. Οσο πιο φτωχή είναι μία χώρα, τόσο περισσότερο ευνοείται από την εξάλειψη των ανισοτήτων.
Σε πρόσφατη έρευνά της η McKinsey είχε υπολογίσει πως εάν οι γυναίκες διαδραμάτιζαν εξίσου σημαντικό ρόλο στην οικονομία με τους άνδρες, το παγκόσμιο ΑΕΠ θα αυξανόταν 26% έως το 2025. Κέρδος 28 τρισ. δολ. σε δέκα χρόνια.
Σημαντικό είναι να υπάρχει παρουσία των γυναικών και σε θέσεις ισχύος. Μελέτη της Credit Suisse είχε δείξει ότι μεταξύ 2005-2011 επιχειρήσεις με τουλάχιστον μία γυναίκα στο δ.σ. πέτυχαν κατά μέσο όρο απόδοση ιδίων κεφαλαίων 16% - 4 μονάδες υψηλότερη από εκείνες χωρίς γυναικεία εκπροσώπηση.
Ακόμη και οι πιο ισχυρές οικονομίες έχουν πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουν σε αυτό το πεδίο, πόσω μάλλον η Ελλάδα. Σύμφωνα με τη Eurostat, το ποσοστό της ανεργίας μεταξύ των γυναικών στη χώρα μας είναι 30,2% - δηλαδή σχεδόν επτά μονάδες υψηλότερο από εκείνο των ανδρών, παρά το γεγονός ότι η πρόσβαση των δύο φύλων σε ανώτερη εκπαίδευση είναι ισότιμη.
Τα 2/3 των υποαπασχολούμενων είναι γένους θηλυκού, ενώ στους πλήρως απασχολούμενους οι μισθοί των γυναικών είναι κατά μέσο όρο 15% χαμηλότεροι από εκείνους των ανδρών σε αντίστοιχες θέσεις.
Η ψαλίδα των απολαβών ανοίγει περισσότερο εάν αναλογιστεί κανείς ότι η συμμετοχή των γυναικών σε διευθυντικές θέσεις είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Το ποσοστό τους στα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων επιχειρήσεων της χώρας είναι μόλις 6,7%, σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg - με την ελληνική επίδοση να είναι η δεύτερη χειρότερη στην Ευρωζώνη, ύστερα από εκείνη της Πορτογαλίας (5%).
Πώς θα μπορούσε η εικόνα αυτή να αλλάξει; Οι υποχρεωτικές ποσοστώσεις, αν και αμφισβητούνται από όσους πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό αντιμετωπίζονται οι γυναίκες ως «ειδική κατηγορία», στην πράξη αποδίδουν. Θα μπορούσαν να είναι ένα πρώτο βήμα.