Το «θέατρο» των διαπραγματεύσεων με την τρόικα - κουαρτέτο το ζούμε για μια ακόμη φορά. Η κυβέρνηση προσπαθεί, όπως και οι προηγούμενες, μετά το τρίτο μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα λιτότητας που υπέγραψε, να περισώσει ό,τι μπορεί για να αποφύγει την κοινωνική έκρηξη. Ισως τώρα κάποιοι συνειδητοποιούν ότι το κόστος διαχείρισης ενός μνημονίου είναι πολύ βαρύ, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Το «θέατρο» των διαπραγματεύσεων με την τρόικα - κουαρτέτο το ζούμε για μια ακόμη φορά. Η κυβέρνηση προσπαθεί, όπως και οι προηγούμενες, μετά το τρίτο μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα λιτότητας που υπέγραψε, να περισώσει ό,τι μπορεί για να αποφύγει την κοινωνική έκρηξη. Ισως τώρα κάποιοι συνειδητοποιούν ότι το κόστος διαχείρισης ενός μνημονίου είναι πολύ βαρύ. Και όπως κι αν βαπτίζονται τα διάφορα μέτρα, που έχουν ταξικό ή μη χαρακτήρα, η ζημιά γίνεται. Και γίνεται γιατί ο λογαριασμός είναι μεγάλος και όλοι θα πληρώσουν. Ακόμη κι αν στα «κόκκινα» δάνεια το όριο μειωθεί, έστω και κατ’ ελάχιστο, για να βρεθεί η χρυσή τομή, κάποιοι -και όχι λίγοι- θα χάσουν τα σπίτια τους.
Ακόμη κι αν με τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση περάσει η κλίμακα της κυβέρνησης, παρά το ότι αντίκειται στην κοινοτική οδηγία, περισσότερες από 85.000 οικογένειες θα κληθούν να βάλουν το χέρι βαθύτερα στην τσέπη και σίγουρα η πλειονότητα αυτών δεν ανήκει στους «έχοντες», όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν περί του αντιθέτου οι αρμόδιοι υπουργοί. Ολοι το γνωρίζουν, όπως και ότι χρειάζονται και επιπλέον ισοδύναμα περίπου 90 εκατ. ευρώ, που πάλι κάποιοι θα πληρώσουν. Ακόμη κι αν στο ασφαλιστικό περάσουν οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση, χιλιάδες συνταξιούχοι θα δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται, αλλά και πολλοί θα υποχρεωθούν να δουλέψουν αρκετά περισσότερα χρόνια, αφού θα αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης. Με λίγα λόγια τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι απλό όταν εφαρμόζεις μνημόνιο. Ολοι χάνουν.
Το μνημόνιο από μόνο του σημαίνει σκληρή λιτότητα που δεν σε αφήνει να βγεις από την ύφεση. Δυστυχώς, μνημόνιο με «ευχάριστα» μέτρα δεν έχει ακόμη εφευρεθεί. Η σημερινή λοιπόν κυβέρνηση καλείται να μην κάνει το λάθος των προηγούμενων και να αντιληφθεί το συντομότερο ότι η μόνη λύση είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι επενδύσεις. Σωστή η πάταξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, αφού συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση, όμως αναγκαίο είναι και ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον με χαμηλούς συντελεστές και μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής.
Οσο για το τελευταίο, βέβαια, είναι το μόνο σίγουρο ότι θα πετύχει, χωρίς κόπο και μέτρα, αφού σε λίγο καιρό φοροδιαφυγή δεν θα υπάρχει, πολύ απλά γιατί δεν θα υπάρχει ρευστό στην αγορά. Το ενιαίο μισθολόγιο φέρνει μειώσεις στους μισθούς, το ασφαλιστικό μειώσεις στις συντάξεις και ο Αρμαγεδδώνας στη φορολογία που έρχεται θα ισοπεδώσει τα πάντα. Η υπό κατάρρευση μεσαία τάξη θα εξαφανιστεί, εκτός κι αν αυτό είναι το τελικό σχέδιο, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα αφανιστούν, αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους.
Ας αντιληφθεί λοιπόν η κυβέρνηση ότι η γενικευμένη στάση πληρωμών είναι προ των πυλών. Τα μηνύματα από το «τσουνάμι» των ληξιπρόθεσμων χρεών είναι εύγλωττα. Ας αφήσει λοιπόν ο κυβερνητικός συνασπισμός τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τα «πυροτεχνήματα» εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης.
Τα «πυροτεχνήματα» γρήγορα τραβούν την προσοχή αλλά και γρήγορα σβήνουν.