Στην περίπτωση που η αναδιάρθρωση του χρέους θα προβλέπει πως οι δαπάνες για πληρωμές τόκων και χρεολυσίων κάθε χρόνο θα έχουν «οροφή» το 15% του ΑΕΠ, η κυβέρνηση οφείλει να φροντίσει να αποφύγει την παγίδα που στήνεται, γράφει ο Πάνος Κακούρης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Στην περίπτωση που η αναδιάρθρωση του χρέους θα προβλέπει πως οι δαπάνες για πληρωμές τόκων και χρεολυσίων κάθε χρόνο θα έχουν «οροφή» το 15% του ΑΕΠ, η κυβέρνηση οφείλει να φροντίσει να αποφύγει την παγίδα που στήνεται.
Τα ανησυχητικά μηνύματα εξέπεμψε από το μακρινό Περού ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντέισελμπλουμ, ο οποίος ερωτώμενος για το ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους είπε, μεταξύ άλλων, πως «φαίνεται να υπάρχει μια ευρεία κατανόηση πως ένα καλό πρότυπο θα ήταν ένα όριο κατά μέγιστο στο 15% του ΑΕΠ».
Εννοούσε, όπως εξήγησε, ότι οι ετήσιες δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους να μην υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ. Εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα, τα οποία δεν τα δημιουργεί κανείς κακοπροαίρετος, αλλά τα μαθηματικά και η απλή αριθμητική.
Με μια ματιά στα δεδομένα του ελληνικού χρέους και του προϋπολογισμού, διαπιστώνει κανείς εύκολα πως η Ελλάδα πληρώνει για τοκοχρεολύσια κάθε χρόνο λιγότερο από το 15% του ΑΕΠ.
Επίσης, παρά τη μετακύλιση στη δεκαετία 2020-2030 τόκων και χρεολυσίων, οι πληρωμές στο 15% του ΑΕΠ της χώρας δεν πρόκειται να φτάσουν ούτε μετά από 10 - 15 χρόνια.
Παράδειγμα, το 2015 οι πληρωμές τόκων θα φτάσουν σε 5,83 δισ. ευρώ και των χρεολυσίων (ομολόγων και δανείων) σε 16 δισ. ευρώ.
Συνολικά, δηλαδή, θα ανέλθουν σε 21,8 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό αναλογεί στο 12,6% του ΑΕΠ, το ύψος του οποίου θα φτάσει φέτος σε 173,7 δισ. ευρώ. Σχεδόν δυόμισι μονάδες κάτω από το όριο του 15%.
Το 2016 τα χρεολύσια μειώνονται σε 7,1 δισ. ευρώ και η συνολική δαπάνη για τοκοχρεολύσια περιορίζεται σε 13,1 δισ. ευρώ, που θα αναλογεί στο 7,6% του ΑΕΠ. Στα ίδια περίπου επίπεδα θα κυμανθεί στα επόμενα χρόνια και μέχρι το 2020 θα είναι κάτω από το 10% του ΑΕΠ.
Είναι σαφές πως εάν είναι πράγματι αυτή η πρόταση των εταίρων της Ευρωζώνης για την αναδιάρθρωση του χρέους, καλύτερα να μείνουμε εδώ που είμαστε.
Προκαλεί πάντως ερωτηματικά η σχετική πρόταση που έχει διαρρεύσει από τις Βρυξέλλες, περίπου προ μηνός. Διότι, μπορεί να μην είναι καλοί οικονομολόγοι, όπως έχουν αποδείξει τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά την απλή μέθοδο των τριών τη γνωρίζουν.
Και με τη σχετική αριθμητική πράξη προκύπτει εύκολα πως η οροφή του 15% στα ετήσια τοκοχρεολύσια δεν λύνει το πρόβλημα χρέους της Ελλάδας. Αντίθετα, υπάρχει κίνδυνος να το επιδεινώσει εάν το 15% καταστεί υποχρεωτικό.
Εκτός κι αν πρόκειται για ένα νέο τρικ της Ευρωζώνης, ώστε να «βαφτίσουν» το ελληνικό χρέος βιώσιμο, εξέλιξη που θα αποτελέσει μια παγίδα για την Ελλάδα. Ας ελπίσουμε πως το ΔΝΤ ξέρει καλύτερα μαθηματικά.