Σε έναν κόσμο κατακερματισμένο, με πολλαπλές εστίες συγκρούσεων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ευρύτερη ανάφλεξη, η καλύτερη στρατηγική δεν είναι το «διαίρει και βασίλευε», αλλά μάλλον το «η ισχύς εν τη ενώσει», γράφει η Αγγελική Κοτσοβού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Σε έναν κόσμο κατακερματισμένο, με πολλαπλές εστίες συγκρούσεων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ευρύτερη ανάφλεξη, η καλύτερη στρατηγική δεν είναι το «διαίρει και βασίλευε», αλλά μάλλον το «η ισχύς εν τη ενώσει».
Με την παγκόσμια οικονομία ευάλωτη στις μεγαλύτερες προκλήσεις από την εποχή της πιστωτικής κρίσης, οι εμπορικές συμμαχίες ανοίγουν νέες προοπτικές και προσφέρουν ευκαιρίες για δυναμικότερη ανάπτυξη.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της Αμερικής και 11 χωρών του Ειρηνικού αποτελεί ένα ιστορικό βήμα.
Η εμπορική συμφωνία -η πιο σημαντική της τελευταίας 20ετίας- φέρνει πιο κοντά δύο από τις μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο -τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία-, αίροντας ταυτόχρονα τα εμπόδια στις συναλλαγές μεταξύ 12 χωρών του Ειρηνικού, που καλύπτουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας.
Οι διαπραγματεύσεις μαραθώνιες, έχοντας αρχίσει το 2008, για να ολοκληρωθούν επτά χρόνια αργότερα, έπειτα από αμοιβαίες υποχωρήσεις, που άνοιξαν τον δρόμο για συμβιβαστικές λύσεις σε ακανθώδη ζητήματα, που είχαν να κάνουν με μεμονωμένα συμφέροντα.
Μπροστά όμως στο άνοιγμα τεράστιων ευκαιριών και νέων αγορών, οι 12 χώρες του Ειρηνικού ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη δημιουργία μιας οικονομικής ζώνης 800 εκατ. καταναλωτών και οικονομική παραγωγή 30 τρισ. δολ.
Η οικονομική ζώνη μεταξύ των χωρών του Ειρηνικού είναι σχεδόν διπλάσια από την ενιαία αγορά της Ευρώπης, που θα πρέπει τώρα να κάνει τη δική της κίνηση στην παγκόσμια «σκακιέρα», ξεμπλοκάροντας τις διαπραγματεύσεις, ώστε να μπουν οι τελικές υπογραφές στη δική της συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ.
Η Διατλαντική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής καλύπτει το ένα τρίτο του παγκόσμιου εμπορίου και σχεδόν το ήμισυ του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Η υπογραφή της αποτελεί το επόμενο, λογικό βήμα, με οικονομικό όφελος άνω των 100 δισ. δολ., τόσο για την αμερικανική όσο και για την ευρωπαϊκή οικονομία, που βρίσκονται σε αναζήτηση νέων προορισμών για τις εξαγωγές τους, ειδικά τώρα που ο κινεζικός «δράκος» χάνει τη δυναμική του.
Το μεγάλο «στοίχημα» αφορά τη μεγαλύτερη πρόσβαση σε ξένες αγορές, την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και την επιτάχυνση της ανάπτυξης που υπόσχεται η άρση των εμποδίων στις συναλλαγές αγαθών και υπηρεσιών.
Είναι όμως όλα τόσο ρόδινα; Κάθε νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις και η «σκοτεινή όψη» των εμπορικών συμφωνιών αφορά την «επέλαση» των ξένων πολυεθνικών, τις ανησυχίες για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος στον βωμό της ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης πρώτων υλών, αλλά και χαμένες θέσεις εργασίας.
Η τακτική του προστατευτισμού σίγουρα δεν αποτελεί τη λύση, ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Μπορεί ο κανόνας της φύσης να υπαγορεύει την επιβίωση του πιο ισχυρού, στην παγκόσμια οικονομία, όμως, η λέξη-κλειδί είναι η ανταγωνιστικότητα.