«Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Βάζουν και την προσωπική τους πινελιά, λίγο Βολταίρο, λίγο μαγεία, δύο μεζούρες ευφυολογήματα, αλλά, υπό συνθήκες, οι ομιλίες υπουργών και συμπολιτευόμενων θα μπορούσαν να έχουν βγει από το στόμα οποιουδήποτε άσκησε στο παρελθόν εξουσία. Ομοίως, οι αντιπολιτευτικές. Οχι για να πείσουν τους εν Βουλή συναδέλφους τους ότι έχουν άδικο να θεωρούν τετράγωνη τη Σελήνη, αλλά γιατί αυτό επιτάσσει ο ρόλος.

Πόσες φορές θα γυρίσει σελίδα η χώρα; Πόσες φορές θα πατάξουμε τη διαφθορά, αναβαθμίζοντας τον ρόλο και τις αρμοδιότητες ελεγκτικών μηχανισμών, πόσες φορές θα χτυπήσουμε το λαθρεμπόριο σε καύσιμα, καπνικά, αλκοόλ; Πόσες φορές θα ασχοληθούμε με τη λίστα Λαγκάρντ, που χλιμιντράει στο χάος, ενώ αλλού έχουν περάσει σε άλλη πίστα από την εποχή της λίστας; Πόσα «νέα» μοντέλα ανασυγκρότησης θα δοκιμάσουμε και με πόσες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, την Παιδεία, την Υγεία και τη Φορολογία θα πειραματιστούμε;

Και αντιστρόφως, πόσες φορές θα ακούσουμε για «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», και τα ωραία τα δικά τους τ’ άλλα;

Σαφώς, οι υποσχέσεις και «η σκληρή κριτική» ή «η διασταύρωση των ξιφών», κατά το κλισέ, είναι κομμάτι της δουλειάς τους. Ομως, η επανάληψη εξοικειώνει, απογυμνώνει το γεγονός, που φανερώνεται στην πιο λαμπρή του ελαφρότητα.

Μπορεί την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη φορά, να θυμώσεις, να απογοητευτείς, να γελάσεις, ακόμα και να διασκεδάσεις, αλλά συμφιλιώνεσαι, γιατί σου θυμίζει μια εποχή πεθαμένη, μία ώρα περασμένη, ένα λεπτό εξαφανισμένο, που δεν θα ξανάρθει.

Γίνεται δεδομένο, κι αυτό σε εμποδίζει να δώσεις σημασία στο περιεχόμενο του πολιτικού λόγου. Δεν προσέχεις, γιατί δεν αντέχεις. Την εξαντλητική επιστροφή. Βουίζει το κεφάλι σου σαν του χειμάρρου τη βουή, που παρασέρνει λέξεις, θεωρίες, συζητήσεις, πιο ελαφρές κι από πούπουλο.

Δεν προσέχεις, γιατί ήδη ξέρεις τι (δεν) θα έχεις.