Είναι πάντα ευχάριστο, είναι και χρήσιμο να βρίσκεσαι σε χώρους με θετικό για σένα κλίμα, να αισθάνεσαι συνοδευμένος, ιδίως άμα έχουν προηγηθεί επώδυνες δοκιμασίες και άμα γνωρίζεις ότι ακόμη πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά σου, γράφει ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Είναι πάντα ευχάριστο, είναι και χρήσιμο να βρίσκεσαι σε χώρους με θετικό για σένα κλίμα, να αισθάνεσαι συνοδευμένος, ιδίως άμα έχουν προηγηθεί επώδυνες δοκιμασίες και άμα γνωρίζεις ότι ακόμη πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά σου.
Η διάσταση του «ευχάριστο» δεν χρειάζεται επεξηγήσεις: Μόνον ιδιαίτερες περιπτώσεις ψυχοπαθολογίας -ατομικές, όπως η περίπτωση Βαρουφάκη, ή συλλογικές, όπως προς στιγμήν η διαφανείσα τάση της κυβέρνησης Τσίπρα να αγκαλιαστεί με το αδιέξοδο και το Κούγκι- καταλήγουν να θεωρούν πως είναι κάτι το θετικό το να είσαι μόνος εναντίον όλων. Ομως, το να μετατρέψεις το «ευχάριστο» στο αληθινά «χρήσιμο» χρειάζεται κάτι περισσότερο.
Αναφερόμαστε -πού αλλού;- στο ταξίδι του νεοεκλεγμένου (για δεύτερη φορά, όπως σημείωσε και ο Μπάρακ Ομπάμα όταν σύστησε τον Αλέξη Τσίπρα στη Μισέλ...) Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ. Και στις εκεί επαφές του, και στο συνολικό σκηνικό που τον συνόδευσε, ξεκινώντας από την πολυσυζητημένη συμμετοχή του στις εργασίες του ειδικού φόρουμ για την Ελλάδα και τη Μεσόγειο, που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Clinton Global Initiative, του Ιδρύματος Κλίντον, και συνεχίζοντας στις επαφές που είχε στο περιθώριο της Γ.Σ. των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και σ’ εκείνες με τη δημοσιογραφική ιεραρχία των «N.Y. Times» και της «Wall Street Journal».
Δείγμα μιζέριας
Είναι λιγάκι δείγμα της ελληνοελληνικής μιζέριας μας, το πόσο θέμα συζήτησης σ’ εμάς επικράτησε να γίνει η κακή επίδοση Τσίπρα στα αγγλικά (ή -σοβαρότερα- η αίσθηση περιορισμένης προσαρμοστικότητάς του σ’ ένα σκηνικό όπως του CGI), τη στιγμή που η ουσία βρισκόταν στο πόσο δεκτικό στις ελληνικές θέσεις/στην ελληνική προσέγγιση στα πράγματα βρέθηκε το αμερικανικό/διεθνές σύστημα του 2015.
«Λησμονήθηκε» στον εσωτερικό μας διάλογο ότι η συμμετοχή στην εκδήλωση του CGI, δίπλα στον Τζο Στίγκλιτς (και τη Λούκα Κατσέλη, που «κράτησε» πλήρως τις εντυπώσεις), δίπλα στον Ιταλό πρωθυπουργό και τον Τζορτζ Σόρος και -κυρίως- δίπλα στην ακούραστη πολιτική μηχανή που είναι ο Μπιλ Κλίντον, αφορούσε τον Ελληνα πρωθυπουργό.
Οταν η Γιάννα Αγγελοπούλου ξεκίνησε αυτή την ιστορία -που ήταν να έρθει ο προβολέας του CGI στην Ελλάδα, στη Μεσόγειο με διοργάνωση στην Αθήνα (η ιδέα εκείνη εκτροχιάστηκε, μη μένουμε στους λόγους, κι έτσι φτάσαμε στο φόρουμ για Ελλάδα και Μεσόγειο στη Νέα Υόρκη)- είχε απευθυνθεί στον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και στον τότε διεκδικητή Αλέξη Τσίπρα. Και ήταν ενδιαφέρον το ότι, όσο σ’ εμάς προχωρούσε η πολιτική αλλαγή, και των ξένων η δέσμευση στην ιδέα, αλλά και των δικών μας η προθυμία συμμετοχής δεν πήγε πίσω.
Ανάδειξη ασυμβατοτήτων
Το ότι η προδιάθεση να «επανακαλυφθεί» η Ελλάδα του τέλους του 2015 ήταν προδιάθεση διάχυτα θετική, ενώ όμως την ίδια στιγμή αναδεικνύονταν οι ασυμβατότητες (η αποστροφή Κλίντον προς Τσίπρα «μπορώ να λέω σε επίδοξους επενδυτές ότι, άμα έρθουν στην Ελλάδα θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω;»/«they’ll get their money back» ήταν κατά διπλή κυριολεξία «όλα τα λεφτά»!) των δύο κόσμων σκέψης / προσέγγισης, αποτελεί την αληθινή πρόκληση για την Ελλάδα.
Την αντελήφθη, έτσι διατυπωμένη, την πρόκληση ο Αλέξης Τσίπρας όταν βρέθηκε να μιλάει για κλάδους επενδυτικού ενδιαφέροντος και για καταπολέμηση της αναποτελεσματικότητας και της διαφθοράς στην Ελλάδα μ’ έναν σπαρακτικά παρελθοντοστραφή τρόπο; (Εκεί, σαφώς ήταν στη Νέα Υόρκη κι ο Γιώργος Παπανδρέου, που πρώτος πάτησε σ’ αυτή την παγίδα της αυτοκαταγγελίας, κι ακόμη το πληρώνει...) Θα το δούμε -κυριολεκτικά, τους αμέσως επόμενους μήνες- το αν η Ελλάδα θα καταστεί «δεκτική επενδύσεων»/if Greece becomes investable.
Θα επωφεληθεί η Ελλάδα του 2016 -γιατί εκεί, πλέον, βρισκόμαστε-, η Ελλάδα ας πούμε μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την (ελπιζόμενη: ακόμη εκεί βρισκόμαστε) ομαλοποίηση στον χρηματοπιστωτικό χώρο από την αμερικανική/διεθνή αντίληψη ότι στα χέρια των Ευρωπαίων «στην Ελλάδα διεξάγεται ένα ακόμη ελεγχόμενο οικονομικό πείραμα», με κίνδυνο να αποτύχει κι αυτό όπως εκείνα του 2010 και του 2012 (Στίγκλιτς) ή απλώς θα θεωρήσει ότι «είχε δίκιο» στην κόντρα με τη γερμανική ορθοδοξία;
Η αληθινή πρόκληση
Η αληθινή πρόκληση -μετά την εμπειρία Αμερικής- είναι πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να μπολιάσει την αυριανή ευρωπαϊκή της πορεία με το ότι «πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι». Οχι αυτό δεν προέρχεται από τους διεθνείς της οικονομίας ή της πολιτικής, αλλά από την αμφιτρύωνα του φόρουμ του CGI για την Ελλάδα, τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Ακούει κανείς;