Ελπίζοντας... στην αβεβαιότητα

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

30 Οκτωβρίου 1938. Ο Ορσον Γουέλς σπέρνει τον πανικό, τηλεφωνήματα κατακλύζουν τα αστυνομικά τμήματα, άλλοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και ψάχνουν καταφύγια, ο Χίτλερ βρίσκει ευκαιρία να επιτεθεί -λεκτικώς- στην «παρηκμασμένη και διεφθαρμένη δημοκρατία τους», απόδειξη της οποίας είναι η «υστερική αντίδραση των Αμερικάνων».

«Μια σκυφτή μορφή βγαίνει απ’ το πιλοτήριο. Μπορώ να δω ένα φως… Τι είναι αυτό; Φλόγες ξεπηδούν απ’ τον καθρέφτη και κατευθύνονται προς τους ανθρώπους τριγύρω. Τους χτυπούν κατά πρόσωπο. Θεέ μου, τους τύλιξαν οι φλόγες. Τώρα όλο το χωράφι καίγεται. Εκρήξεις… τα δέντρα… οι αποθήκες… τα αυτοκίνητα… πάει παντού. Ερχεται προς εμένα… απέχει μόλις μερικά μέτρα...»

Σβήνει η φωνή. Σχεδόν 40 λεπτά μετά: «Ακούτε την παραγωγή του CBS από τον Ορσον Γουέλς και το Ραδιοφωνικό Θέατρο Μέρκιουρι, στη δραματοποίηση του “Πολέμου των Κόσμων” του Χ.Τζ. Γουέλς (σ.σ.: μυθιστόρημα του Βρετανού συγγραφέα που κυκλοφόρησε το 1898). Η παράσταση θα συνεχιστεί μετά το σύντομο διάλειμμα».

Κύλησε νερό στ’ αυλάκι και ο Αρης, αν και χωρίς Αρειανούς, έγινε το νέο φεγγάρι. Τα νερά του «κόκκινου πλανήτη» αποτελούν πλέον μαγνήτη, γιατί αυξάνεται πολύ η πιθανότητα ύπαρξης μικροβιακής μορφής ζωής τώρα ή κατά το παρελθόν. Διότι, λένε οι επιστήμονες, εάν υπάρχει ζωή εκεί, θα είναι πιθανότατα τόσο μικρή, που θα είναι ανιχνεύσιμη μόνο σε εργαστήριο. Μυστήριο;

Απ’ τα αυλάκια του Αρη στις χαράδρες σε κάποιο άλλο φεγγάρι η μοντέρνα κοσμολογία επαληθεύει το «παράλογο», που αποδεικνύεται ανακουφιστικό και διανοητικά απελευθερωτικό. Τόσα διαφορετικά «σύμπαντα», καθένα με τους δικούς του φυσικούς νόμους, ένα από αυτά με τις κατάλληλες συνθήκες για να ζούμε. Σ’ αυτό ζούμε και τον «Πόλεμο των Κόσμων». Κόσμοι πολλοί, που δεν είναι όλοι κόσμημα, αλλά δεν κάμπτεται το φρόνημα. Ακόμη κι αν η μετοίκηση δεν βγαίνει σαν υπόσχεση, η ευλογημένη αβεβαιότητα της Φυσικής αφήνει αστρόσκονη...