«Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία πέφτει... πέφτει... πέφτει από ψηλά και κατά την πτώση της λέει: "Ως εδώ όλα καλά... ως εδώ όλα καλά...". Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση!»
Από την ταινία του Ματιέ Κασοβίτς «Το μίσος» (La haine).
Μια δεκαετία πριν, το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά κινηματογραφεί το αδιέξοδο και την καθημερινή βία στη ζωή των νέων στο κοινωνικό περιθώριο της γαλλικής πρωτεύουσας. Εικονογραφεί την αντίθεση των νέων αυτών με το λουστραρισμένο πλούσιο κέντρο της «πόλης του φωτός». Ενα 24ωρο των λαϊκών προαστίων του Παρισιού, μέσα από το βλέμμα μιας παρέας άνεργων νέων που περιφέρονται στους δρόμους, ενώ ένας φίλος τους χαροπαλεύει στο νοσοκομείο χτυπημένος από αστυνομικό.
Στις ταινίες φροντίζουν να μάς προειδοποιήσουν ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Η έκρηξη στα προάστια του Παρισιού το φθινόπωρο του 2005, που γρήγορα εξαπλώθηκε και εξήχθη και σε άλλες χώρες, αποδεικνύει ότι ενίοτε η ζωή αντιγράφει την τέχνη, ή εμείς απαθείς αρνητές της πραγματικότητας, δε διαβάζουμε τα σημάδια;
Νέοι άνθρωποι, χωρίς μέλλον, με προβλήματα στο σχολείο, με προβλήματα να βγάλουν τα απαραίτητα για να ζήσουν, ξένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Μια σπίθα αρκούσε για να ξεχειλίσει η οργή τους, να εκδηλώσουν πόσο κουρασμένοι είναι από την αδικία.
K.T.