Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται κανείς. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι αυτό για το οποίο πρέπει να ντρέπεται κανείς, έλεγε ο Κομφούκιος, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται κανείς. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι αυτό για το οποίο πρέπει να ντρέπεται κανείς, έλεγε ο Κομφούκιος. Προφανώς αυτός είναι ο στόχος και της νέας διακυβέρνησης. Η κυβέρνηση έφερε το τρίτο μνημόνιο ακριβώς για να κυβερνηθεί η χώρα καλά. Κανείς να μην είναι φτωχός, που φυσικά είναι επιθυμία όλων και δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, αλλά από την άλλη όλοι να πιστεύουν ότι είναι πλούσιοι.
Η εξίσωση σίγουρα είναι δύσκολη, αλλά οι εμπνευστές και εφαρμοστές του τρίτου, σκληρότερου μνημονίου έχουν βρει τις λύσεις ώστε όλοι να είναι ικανοποιημένοι.
Δίνουν νέο ορισμό στον «πλούτο», αφού στο εξής ο «πλούτος» θα ορίζεται για ετήσιο εισόδημα 20.000 ευρώ ή, άντε μετά βίας, 25.000 ευρώ. Διότι με τις αλλαγές που σχεδιάζονται στη φορολογική κλίμακα και την ταυτόχρονη κατάργηση των φοροαπαλλαγών προς τα εκεί οδεύουμε.
«Πλούτος» εφεξής θεωρείται μια σύνταξη περίπου 1.000 ευρώ, καθώς πέραν του ποσού τούτου τα λάθη θα πληρωθούν με νέες περικοπές έως και 11% που έρχονται με το τρίτο μνημόνιο.
Ενα μνημόνιο που θα σαρώσει ό,τι έχει μείνει όρθιο, σε ασφαλιστικό και εργασιακές σχέσεις, που φέρνει σαρωτικές αλλαγές σε δεκάδες επαγγέλματα, αλλά και 270 μέτρα «φωτιά» έως το τέλος του τρέχοντος έτους, ώστε να καταφέρουμε να πάρουμε την επόμενη δόση και να ανοίξουμε τη συζήτηση για την απομείωση του χρέους.
Τι κι αν πριν από λίγο καιρό, ούτε χρόνο, οι νυν κυβερνώντες θεωρούσαν τις συγκεκριμένες αλλαγές επαχθέστατες, που θα βυθίσουν την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση, θα στραγγίξουν το ρευστό από την αγορά και θα εκτινάξουν την ανεργία.
Τώρα οι αλλαγές αυτές «βαπτίζονται» αναπτυξιακές, που θα ανοίξουν τον δρόμο για νέες επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας.
Οι φορολογικές επιβαρύνσεις «βαπτίζονται» δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών και όποιος τολμά να θεωρεί ότι εργάζεται σε μια ελεύθερη αγορά με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αφού δεν θα διώκεται ποινικά, θα πρέπει να πληρώνει... πολλά.
Πολλά, για να μπορεί να συμβάλλει στη μισθοδοσία του Δημοσίου, που ανοίγει και πάλι τις πύλες του για στρατιές...
Δυστυχώς η ιστορία, που μας έφερε έως εδώ, επαναλαμβάνεται. Μόνο δεν ξέρω εάν αυτή τη φορά θα είναι τραγωδία ή φάρσα.
Μάλλον θα πρόκειται για μια τραγική φάρσα, αφού επιχειρείται με κάθε τρόπο να πιστέψουμε ότι το νέο μνημόνιο περιέχει μόνο δίκαια μέτρα και... παροχές.