Ηθοποιός σημαίνει φως. Απόψε έσβησε το φως του Αλέκου Αλεξανδράκη, που αναχώρησε για τη «Συνοικία το Ονειρο», όπως ήταν ο τίτλος της ομώνυμης ταινίας του 1961 που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε μαζί με την τότε σύζυγό του Αλίκη Γεωργούλη. Μια καλλιτεχνική επιτυχία, όχι όμως και εμπορική, πάνω σε σενάριο των Τάσου Λειβαδίτη και Κώστα Κοτζιά. Την μουσική της ταινίας είχε γράψει ο νεοφερμένος τότε από το εξωτερικό Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έλαμψε για 50 χρόνια στο θεατρικό σανίδι. Πρώτη του εμφάνιση στη «Φθινοπωρινή Παλίρροια», όπου αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό.
«Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», γράφει ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, στην «Καθημερινή».
11 Ιουλίου του 1954 στην Επίδαυρο εγκαινιάστηκε ένας θεσμός. H πρεμιέρα δόθηκε με τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη και μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου. Τον επώνυμο ρόλο ανέλαβε ο ζεν πρεμιέ της εποχής Αλέκος Αλεξανδράκης που έλαμψε με την ερμηνεία του και χρίστηκε εν μιά νυκτί πρωταγωνιστής.
Στον κινηματογράφο, ξεχώρισε στη "Στέλλα" δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη, ενώ πρωταγωνίστησε ακόμη στις ταινίες "Δεσποινίς διευθυντής" και "Μια τρελή-τρελή οικογένεια" με την Τζένη Καρέζη, "Η σοφερίνα" και το "Δόλωμα" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, "Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη" δίπλα στη Μάρω Κοντού και στην ταινία "Η κόμισσα της Κέρκυρας" με τη Ρένα Βλαχοπούλου, αλλά και σε ταινίες σύγχρονων Ελλήνων σκηνοθετών, όπως "Τα παιδιά της χελιδόνας" του Κώστα Βρετάκου. Στην τηλεόραση, παίζει στον "Παράξενο Ταξιδιώτη", τον "Γιούγκερμαν" και τους "Μυστικούς Αρραβώνες".
Ο αιώνιος ζεν πρεμιέ του ελληνικού σινεμά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, ενώ για περισσότερα από είκοσι χρόνια ήταν σύντροφος της ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα, με την οποία ανέβασαν στο θέατρο αξιόλογα έργα του διεθνούς ρεπερτορίου. Μεταξύ των θεατρικών παραστάσεων στις οποίες πρωταγωνίστησε και άφησαν εποχή, είναι: "Παράξενο Ιντερμέτζο", "Ταξίδι της μέρας μεσα στην νύχτα", "Ηταν όλοι τους παιδιά μου", "Μαντάμ Μπατερφλάι", "Η γυναίκα με τα μαύρα", "Τέσσερα δωμάτια με κήπο", "Εγκλημα και τιμωρία", "Τα μεγάλα χρόνια", "Ο γλάρος".
«Aυτό, πάντως, που προσπάθησα όλη μου τη ζωή είναι να είμαι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, να αγαπώ τους ανθρώπους κι αυτό το οφείλω στους γονείς μου, που με έμαθαν να τους αγαπώ κι εγώ τους παρααγάπησα τους ανθρώπους και πολλές φορές πικράθηκα. Aφηνόμουν πολύ. Aλλά δεν μετάνιωσα ποτέ».
[...] Μέσα από τα όσα μου είπε ο κύριος Αλέκος, με δίδαξε πραγματικά τι σημαίνει να είσαι τόσο μεγάλος, αλλά παράλληλα και τόσο ταπεινός. Μου έμαθε τις λέξεις σεμνότητα, ταπεινοφροσύνη, επαγγελματισμός. Αυτό που σίγουρα σπανίζει στις μέρες μας... Για όλα αυτά, θέλω να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου και να πω, ότι ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο άνθρωπος που γνώρισα, που έκλαψα, που γέλασα μαζί του, είναι ήδη ένα αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μου οικογένειας. Σε ευχαριστώ για όλα, κύριε Αλέκο! (από τον πρόλογο του Νίκου Νικόλιζα στη βιογραφία του Αλέκου Αλεξανδράκη με τον τίτλο "Ευχαριστώ", Εκδόσεις Αγκυρα).
«Θυμάμαι μια φορά με είχε δει ένας νεαρός στην Κηφισιά και είχε πει "Αλεξανδράκη γέρασες" και του απαντώ "ευτυχώς γιατί αλλιώς θα είχα πεθάνει. Πρόλαβα και γέρασα».
Πρόλαβε να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να αγωνιστεί, να χορτάσει επιτυχία, να αφήσει εποχή ο εραστής, ο γοητευτικός, ο τζέντλεμαν, ο αιώνιος ζεν πρεμιέ, που περπάτησε με στιλ στο δρόμο της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής.
K.T.