Ποτέ άλλοτε το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης δεν έχει υπάρξει τόσο παρακμιακό, τόσο ελλειμματικό σε διανοούμενους και προσωπικότητες, τόσο λίγο σε εμπνευσμένες πολιτικές, αλλά και τόσο δυσλειτουργικό στην προώθηση αποφάσεων, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
ΕΦΗ ΤΡΙΗΡΗ
[email protected]
Ποτέ άλλοτε το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης δεν έχει υπάρξει τόσο παρακμιακό, τόσο ελλειμματικό σε διανοούμενους και προσωπικότητες, τόσο λίγο σε εμπνευσμένες πολιτικές, αλλά και τόσο δυσλειτουργικό στην προώθηση αποφάσεων. Οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη σε πολύ μικρή χρονική απόσταση - μόνο μέσα στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας βιώσαμε κρίση χρηματοοικονομική, χρέους, πολιτική, μεταναστευτική.
Είναι περισσότερο από πασιφανής η απουσία εμπνευσμένων πολιτικών, ικανών να δώσουν στις χώρες τους, αλλά και την ίδια την Ευρώπη μία σαφή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να κλυδωνίζεται και ταυτόχρονα να βαλτώνει μέσα σε ένα κεντρικά σχεδιασμένο σύστημα λήψης αποφάσεων, το οποίο όμως έχει αποδειχθεί τόσο βραδυκίνητο και δύσκαμπτο που τελικά αφήνει το πρόβλημα να διαιωνίζεται σε διαφορετική μορφή κάθε φορά. Κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες, μεταξύ των οποίων ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, υπόσχονται γενναίες φορολογικές μειώσεις, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόκληση στους δημοσιονομικούς κανόνες της Ευρώπης. Είναι όμως αυτές από μόνες τους ικανές να οδηγήσουν σε μείωση χρεών; Το Βερολίνο πρεσβεύει απαρέγκλιτη τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων και των αυστηρών μέτρων λιτότητας, αποκηρύσσοντας την υπερβολική εξάρτηση των χωρών από τα μέτρα στήριξης των κεντρικών τραπεζών. Πόσο όμως αποτελεσματική θα αποδειχθεί στο τέλος μία τέτοια πολιτική; Γιατί εκ του αποτελέσματος θα κριθούν οι πολιτικές.
Αυτό που χρειάζονται οι χώρες είναι μεγαλύτερα περιθώρια χειρισμών όσον αφορά τις πολιτικές τους, κάτι που δεν μπορεί να γίνει όσο δεν υπάρχουν πολιτικοί με ανάστημα και κύρος, ικανοί να αξιώσουν αλλαγές. Αυτοί που ανελίσσονται στο σημερινό παρακμιακό πολιτικό περιβάλλον είναι οι μη διαθέτοντες τα απαραίτητα προσόντα, εκπορευόμενοι από συντεχνιακά και οικονομικά συμφέροντα, άρρηκτα δεμένα με τη γεωπολιτική και με τις επιταγές των ισχυρών. Η σημερινή συγκυρία θυμίζει την Αθηναϊκή Δημοκρατία στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, με την ταπεινωτική ήττα των Αθηνών και την παρέμβαση των Σπαρτιατών, που αιτήθηκαν της εφαρμογής του πολιτεύματος των προγόνων τους, παραμερίζοντας τους θεσμούς. Η Αθήνα, η πόλη που είχε γνωρίσει απαράμιλλη δόξα, έγινε ξαφνικά παράδειγμα προς αποφυγή, όπως συμβαίνει και σήμερα με το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί γύρω από την Ελλάδα, που, ανεξαρτήτως του εάν εισπράττεται ως αδικία, ανεπάρκεια ή στενομυαλιά των ευρωπαϊκών λαών, πρέπει να λειτουργήσει αφυπνιστικά. Η Ιστορία έχει δείξει ότι οι οικονομικοί κύκλοι μεταλλάσσονται, ότι η διαφθορά και η ανισότητα οδηγούν σε αντίδραση και η αντίδραση σε δράση... Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν κουραστεί από μία λεκτική αλλά και μία πολιτική που δεν μπορούν να κατανοήσουν, γι’ αυτό ίσως τώρα -που είναι και έτος εκλογών για την Ευρώπη- να είναι η κατάλληλη στιγμή για τους πολιτικούς να πουν κάτι λιγότερο δυσνόητο και πιο σαφές, όπως χαρακτηριστικά πρέσβευε ο κωμικός ποιητής Αριστοφάνης.