«Η χρηματοδότηση θα πρέπει να γίνει πολλαπλή. Δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να μιλάμε για χρηματοδότηση μόνο από το δημόσιο ή μόνο από τον ιδιωτικό τομέα» είπε ο Κώστας Φωτάκης, αναπληρωτής υπουργός Ερευνας και Καινοτομίας, μιλώντας στο συνέδριο της «N», όπου ανέπτυξε την πολιτική στο θέμα της έρευνας, η οποία μπορεί να εστιαστεί κατά την άποψή του σε 3 στόχους:
Από την έντυπη έκδοση
«Η χρηματοδότηση θα πρέπει να γίνει πολλαπλή. Δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να μιλάμε για χρηματοδότηση μόνο από το δημόσιο ή μόνο από τον ιδιωτικό τομέα» είπε ο Κώστας Φωτάκης, αναπληρωτής υπουργός Ερευνας και Καινοτομίας, μιλώντας στο συνέδριο της «N», όπου ανέπτυξε την πολιτική στο θέμα της έρευνας, η οποία μπορεί να εστιαστεί κατά την άποψή του σε 3 στόχους:
1) την επιστημονική έρευνα ώστε να αποτελέσει στήριγμα για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό,
2) τις διπλωματικές δυνατότητες της έρευνας που μπορούν να συμβάλουν στην προώθηση της καλής φήμης της χώρας στο εξωτερικό και
3) την παραγωγή πλούτου που στη συνέχεια μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία.
Εξήγησε, μεταξύ άλλων, ότι «το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων κάποτε ήταν 12 δισ. ευρώ, σήμερα είναι 6 δισ. και τα 5 από αυτά πάνε ως εθνική συμμετοχή στα προγράμματα σύγκλισης στα ΕΣΠΑ. Αρα 1 δισ. ευρώ μένει ελεύθερο.
Επομένως η έρευνα όσον αφορά τη δημόσια χρηματοδότησή της θα πρέπει να στηριχθεί κυρίως μέσα από προγράμματα ΕΣΠΑ, κάτι που γίνεται.
Εδώ όμως θέλουμε και κάτι άλλο, το οποίο επίσης συνδέεται με ζητήματα κουλτούρας. Θέλουμε τη δημιουργία ανάληψης ρίσκου, όπως και ευκαιριών από τον επιχειρηματικό κόσμο. Μαζί στις ευκαιρίες, αλλά μαζί και στο ρίσκο, όχι μονομερώς».
Πρέπει να αναγνωρίσουμε την αδυναμία της χώρας μας στην αλυσίδα της καινοτομίας, επεσήμανε ο κ. Φωτάκης, που τόνισε ότι «δεν είναι δυνατόν ελληνικές επιχειρήσεις να πληρώνουν εγγυητικές επιστολές ισόποσες των χρημάτων που παίρνουν για να κάνουν έρευνα.
Πρόβλημα είναι και η γραφειοκρατία, όπως και το υπερκανονιστικό πλαίσιο που υπάρχει. Θέλουμε απλούς, καθαρούς, σταθερούς κανόνες που απαιτεί το ερευνητικό έργο, οι οποίοι ταυτόχρονα διασφαλίζουν τη διαφάνεια και το δημόσιο συμφέρον χωρίς να προκαλείται ασφυξία».