Υπέρ της σύστασης μιας επιτροπής πιστωτών για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους τάσσεται ο Καρλ Γουέινμπεργκ, επικεφαλής οικονομολόγος της High Frequency Economics.
Υπέρ της σύστασης μιας επιτροπής πιστωτών για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους τάσσεται ο Καρλ Γουέινμπεργκ, επικεφαλής οικονομολόγος της High Frequency Economics.
Σε άρθρο του στο αμερικανικό περιοδικό Barron's, ο Γουέινμπεργκ υποστηρίζει ότι «η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέα δάνεια, αλλά μια μακρόχρονη αναδιάρθρωση του χρέους της». «Έφτασε η ώρα να ορισθεί μια επιτροπή πιστωτών και να ξεκινήσει η συζήτηση για μια ουσιαστική ανακούφιση της Ελλάδας από το βάρος του χρέους, το οποίο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί στη σημερινή του δομή. Η μακρόχρονη αναδιάρθρωση ολόκληρου του χρέους αποτελεί το αναπόφευκτο επόμενο βήμα», γράφει.
Σύμφωνα με τον Γουέινμπεργκ, «οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης δρουν σαν να είχαν το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις, επειδή ελέγχουν τις δόσεις ρευστότητας, τις οποίες, όπως πιστεύουν, απεγνωσμένα επιθυμεί και χρειάζεται η Ελλάδα. Η Ελλάδα ωστόσο δεν θέλει νέα δάνεια. Θέλει την αναδιάρθρωση του χρέους της, επεκτείνοντας τις αποπληρωμές των δανείων σε μια μακρά χρονική περίοδο, με μια μεγάλη περίοδο χάριτος, όπου το βάρος της αποπληρωμής θα μετατίθεται προς το τέλος της περιόδου».
Αυτό που φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, γράφει ο επικεφαλής οικονομολόγος της High Frequency Economics, είναι ότι «η Ελλάδα δεν χρειάζεται άδεια για να πτωχεύσει και για να επιβάλει αναδιάρθρωση: μπορεί να το κάνει μόνη της, χωρίς ένα νέο πρόγραμμα από τους πιστωτές της και χωρίς να δεχθεί τους όποιους όρους ή προϋποθέσεις». Εκτιμά ότι «ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα ήταν πολύ πιο σκληρή για τους πιστωτές της».
Καταλήγοντας, ο Καρλ Γουέινμπεργκ αναφέρει ότι «οι όροι που θα κατόρθωνε να πετύχει η Ελλάδα σχετικά με την αναδιάρθρωση του χρέους της δεν θα ήταν ωστόσο πιο γενναιόδωροι από εκείνους της πρώτης συμφωνίας. Η αρχική μου πρόταση θα ήταν να συγκεντρωθούν όλα τα δάνεια, τα ομόλογα, τα έντοκα γραμμάτια δημοσίου και τα άλλα χρέη του δημοσίου σε ένα πακέτο το οποίο θα αναδιαρθρώνονταν σε ένα νέο δάνειο 100 ετών, όπου τα πρώτα 25 χρόνια θα αποτελούσαν την περίοδο χάριτος, ενώ το βάρος της αποπληρωμής θα έπεφτε στα τέλη του δανείου. Με αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα θα διέθετε 25 χρόνια για να ολοκληρώσει την αναμόρφωση της οικονομίας της και για να αποκαταστήσει μια ανάπτυξη στο 5% σε σχέση με το ΑΕΠ».
Πηγή: ΑΜΠΕ