Από το 2010 ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης Γιώργος Προβόπουλος τόνιζε πως το μίγμα των μέτρων του αναγκαστικού προγράμματος προσαρμογής θα έπρεπε να περιέχει κατά 2/3 περικοπές δαπανών και κατά 1/3 αυξήσεις φόρων.
Από την έντυπη έκδοση
Από το 2010 ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης Γιώργος Προβόπουλος τόνιζε πως το μίγμα των μέτρων του αναγκαστικού προγράμματος προσαρμογής θα έπρεπε να περιέχει κατά 2/3 περικοπές δαπανών και κατά 1/3 αυξήσεις φόρων.
Επειτα από 4,5 χρόνια και την επιβολή μέτρων ύψους πάνω από 65 δισ. ευρώ, διαπιστώνουμε ότι η συνταγή που ακολουθήθηκε είναι η ανάποδη.
Κάθε φορά που έφταναν τα δύσκολα, η εύκολη λύση ήταν η αύξηση των φόρων σε εισοδήματα και ακίνητα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς - την αύξηση του ΦΠΑ από το 19% στο 23%, την αύξηση των συντελεστών φόρου εισοδήματος, τη φορολόγηση εισοδημάτων κάτω από τα όρια της φτώχειας, την ειδική εισφορά (με τον εκνευριστικό όρο) «αλληλεγγύης», το τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, το ΕΕΤΗΔΕ (ή χαράτσι στα ακίνητα), που μεταλλάχθηκε σε ΕΕΤΑ και κατόπιν σε ΕΝΦΙΑ, τον υπερδιπλασιασμό του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, την αύξηση της φορολογίας των καυσίμων κ.λπ. Το να αυξάνεις τους φόρους και να καλύπτεις ελλείμματα είναι το εύκολο και μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε.
Ο τυχαίος περαστικός έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Δεν χρειάζονται ούτε ειδικές σπουδές ούτε πολιτικό αισθητήριο. Τα χαρακτηριστικά αυτά, σπουδές και πολιτικό αισθητήριο, είναι απαραίτητα για να ΜΗ λαμβάνονται εισπρακτικά μέτρα. Και αυτό επιτυγχάνεται με δύο κινήσεις, που απαιτούν αντίστοιχα πολιτικό θάρρος και ικανότητες. Η πρώτη κίνηση είναι η μείωση των δαπανών με στοχευμένες παρεμβάσεις.
Ομως αποδεικνύεται πως ο δημόσιος τομέας, που ήταν η πηγή του κακού για τον εφιάλτη που βιώνει η χώρα τα τελευταία χρόνια, παρέμεινε ανέγγιχτος.
Οι περικοπές αποδοχών ήταν ελάχιστες μπροστά στη σφαγή των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, ενώ ως αντιστάθμισμα για τους νέους 1.000.000 ανέργους του ιδιωτικού τομέα απολύθηκαν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών!
Η δεύτερη κίνηση αφορά την ανάπτυξη, ώστε να προκύψουν νέα εισοδήματα και, φυσιολογικά, αυξημένοι φόροι. Πριν από ένα χρόνο συντάχθηκε ένα «αναπτυξιακό πλάνο για την επόμενη δεκαετία», από το ΚΕΠΕ και το ΙΟΒΕ, το οποίο περιφέρεται σε αμφιθέατρα και σε αίθουσες διαλέξεων αλλά μέχρι εκεί.
Προφανώς επειδή λέει τα αυτονόητα, πως για να υπάρξει ανάπτυξη θα πρέπει να ενισχυθούν οι εξαγωγές και συγκεκριμένοι τομείς της οικονομίας, αυτό δηλαδή που ξέρουμε όλοι.
Δεν λέει το βασικότερο, τον τρόπο και τη διαδικασία για τα οποία έχει αδιαφορήσει και η κυβέρνηση. Στα πλαίσια αυτά, υπό την πίεση της τρόικας, η αύξηση των φόρων για την κυβέρνηση θεωρήθηκε ξανά μονόδρομος, παρά τις δεσμεύσεις μέχρι πρότινος.
Ετσι, καλύπτεται το δημοσιονομικό με νέα εισπρακτικά μέτρα, καλύπτεται το χρηματοδοτικό κενό με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ και απομένει να καλυφθεί ένα άλλο κενό. Το κενό αξιοπιστίας.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ - [email protected]