Μας πιέζουν να κυνηγήσουμε τη φοροδιαφυγή. Μας πιέζουν να κάνουμε διασταυρώσεις για να βρούμε ποιοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό!
Μας πιέζουν να κυνηγήσουμε τη φοροδιαφυγή. Μας πιέζουν να κάνουμε διασταυρώσεις για να βρούμε ποιοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό!
Μας λοιδορούν γιατί ακόμη δεν έχουμε «μπλοκάρει» όλες τις offshore. Μας κατηγορούν ότι δεν κάνουμε πολλά για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. «Κυνήγησαν» την Κύπρο γιατί τη θεωρούσαν, εμμέσως πλην σαφώς, το μεγαλύτερο «πλυντήριο» της Μεσογείου.
Μέχρι που ήρθε η έκθεση του Δικτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης και όπως μετέδωσε η Deutsche Welle, η Γερμανία θεωρείται, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, ένα Ελντοράντο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, με την Κύπρο να βρίσκεται στην 41η θέση.
Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι στον «Πίνακα Σκιωδών Οικονομιών» πρωτοστατούν η Ελβετία, το Λουξεμβούργο και το Χονγκ Κονγκ και ακολουθούν στην 6η θέση οι ΗΠΑ και στην 8η η Γερμανία.
Προφανώς η Γερμανία καλά κάνει και απευθύνει υποδείξεις για τη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής ή διατυπώνει συστάσεις για το πώς θα συλλάβουμε τη φοροδιαφυγή, από τη θέση ισχύος που βρίσκεται.
Το πρόβλημα ωστόσο δεν το έχουν οι Γερμανοί, αλλά εμείς. Που όχι μόνο αφήσαμε τα του οίκου μας να εξελιχθούν ανεξέλεγκτα ώστε να μας τοποθετήσουν στο κέντρο της ευρωπαϊκής κρίσης, αλλά ταυτόχρονα αδυνατούμε να αναπτύξουμε τώρα μια κοινά αποδεκτή πολιτική, που θα μας βγάλει από τη δεινή κατάσταση χωρίς να αφήνουμε τα περιθώρια σε άλλους να έχουν τη βαρύνουσα γνώμη, ακόμη και αν είναι στη θέση του δανειστή μας.
Το αν μια χώρα του μεγέθους της Γερμανίας «ξεπλένει» κάθε χρόνο από 29 έως και 57 δισ. ευρώ και ουσιαστικά συντηρεί ένα ικανό μέρος της οικονομίας της μέσω της παραοικονομίας είναι ένα θέμα που θα μπορούσε να απασχολήσει τις διεθνείς περί του δικαίου απόψεις.
Το αν μια χώρα είναι αρκετά ισχυρή εν μέσω ενός οικονομικού συνασπισμού κρατών ώστε να επιβάλλει την άποψή της, είναι κάτι που οφείλουν να εξετάσουν και να αποδεχθούν, να απορρίψουν ή να τροποποιήσουν όσοι συμμετέχουν στο συνασπισμό αυτό.
Το τι θα κάνει μια χώρα για να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα, χωρίς να αφήνει περιθώρια σε άλλους να έχουν τον τελευταίο λόγο, είναι μια άλλη υπόθεση, που δεν συνδέεται αναγκαστικά και απολύτως με τα δύο προηγούμενα θέματα.
Κανείς δεν είπε ότι οι διεθνείς διακρατικές σχέσεις τηρούν τους κανόνες της ορθής συμπεριφοράς ή ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μια ομάδα κρατών με μόνο στόχο την ανάπτυξη κινήσεων αλληλεγγύης.
Αυτό, όμως, δεν πρέπει να δίνει άλλοθι απραξίας ή ευκαιρία αδιαφορίας σε όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας. Οι εύκολες λύσεις της εισαγόμενης ανέχειας πρέπει κάποτε να τελειώσουν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΣ - [email protected]