Γ. Χατζημαρκάκης: Aνεργία και ελληνική γραφειοκρατία

Άρθρο του ευρωβουλευτή Γιώργου Χατζημαρκάκη

Η σύσκεψη των 18 ηγετών για την ανεργία στο Βερολίνο, αποτέλεσε μια επανάληψη των συμπερασμάτων της πρόσφατης Συνόδου Kορυφής, αλλά επί Γερμανικού εδάφους.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ κάλεσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ολοκληρώσει τη διαδικασία ψήφισης του νομικού πλαισίου μέχρι τέλος του έτους, προκειμένου να αρχίσει η εκταμίευση των 6 δισ. που θα δοθούν για την ανεργία από τις αρχές του 2014, ενώ υπήρξαν αναφορές για υιοθέτηση καλών πρακτικών από τις χώρες του Νότου, όπως το διττό σύστημα που εφαρμόζεται επιτυχημένα στη Γερμανία. 

Τα 6 δισ. που διατίθενται αποτελούν μια θετική αφετηρία, αλλά δεν επαρκούν για την οριστική λύση του προβλήματος. Η Ε.Ε. προχώρησε σε μια διστακτική αρχή, αποφεύγοντας τα γενναία βήματα που θα συνοδευόταν από υψηλές χρηματοδοτήσεις.

Το στοίχημα που μένει να κερδηθεί, σε πρώτο στάδιο, είναι η άμεση αξιοποίηση των λιγοστών πόρων, με στόχο να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο που θα προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες, πιο στοχευμένες προτάσεις και πολύπλευρες δράσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας, ειδικά σε χώρες που πλήττονται βάναυσα, με πρώτη την Ελλάδα.

Στην προοπτική αυτή χρειάζεται η συνδρομή της Ε.Ε., αλλά απαιτείται και η γρήγορη και αποτελεσματική προσαρμογή των κρατών – μελών, ειδικά στον τομέα της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας που οδηγεί στη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Για παράδειγμα, υπάρχουν κονδύλια από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην Ελλάδα ακόμα και σε κοινωνικές επιχειρήσεις. Ωστόσο, στην Ελλάδα ο νόμος για την κοινωνική οικονομία (4019) υπογράφηκε το Σεπτέμβριο του 2011 και δύο χρόνια μετά δεν μπορεί να λειτουργήσει, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η δυνατότητα να απορροφηθούν διαθέσιμα πόροι από την Ε.Ε.

Αυτά τα χρήματα θα έπρεπε να είναι διαθέσιμα χωρίς δαιδαλώδεις διαδικασίες, πράγμα αρκετά δύσκολο όταν απαιτούνται 5 συνέταιροι για την έναρξη της επιχείρησης και μεγάλη γραφειοκρατία. Αντίστοιχα, στην Ιταλία τα κονδύλια προορίζονται για κοινωνικές επιχειρήσεις αλλά το νομοθετικό πλαίσιο είναι πολύ πιο ευέλικτο. Γιατί η Ελλάδα δε χρησιμοποιεί το ίδιο μοντέλο; Ή γιατί δεν προβλέπει τη δυνατότητα της συμμετοχής στο πρόγραμμα κι άλλων μορφών επιχειρήσεων, με πιο απλή διαδικασία; Γιατί πρέπει η απαρχαιωμένη γραφειοκρατία να καθιστά σχεδόν ανέφικτη κάθε προσπάθεια ταχείας εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων;

Είναι ενδεικτικό πως στην Ελλάδα υπάρχει ένα στρατηγικό σχέδιο που παρουσιάστηκε το Φεβρουάριο του 2013 και προέβλεπε ένα φορέα που θα υλοποιούσε το σχεδιασμό. Την ίδια περίοδο όμως με άλλο νόμο ο φορέας καταργήθηκε στο πλαίσιο της μείωσης των δημόσιων φορέων! Συνεπώς στην πράξη δεν μπορεί να υλοποιηθεί ο στρατηγικός σχεδιασμός.

Αλλά κι αν υπήρχε ο φορέας, αρκεί μια απλή ανάγνωση του στρατηγικού σχεδιασμού για να διαπιστώσει καθένας πως υπάρχουν ποικίλα νομικά θέματα που δεν έχουν λυθεί και αφορούν τον τρόπο που θα λειτουργήσει ο φορέας, τα προβλήματα φορολογικού χαρακτήρα σχετικά με την απαλλαγή ή μη των επιχειρήσεων αυτών από ΦΠΑ κ.α.  Την ίδια ώρα ο στρατηγικός σχεδιασμός στοχεύει στην ενίσχυση 500 επιχειρήσεων εντός του 2013 αλλά και στην ολοκληρωμένη εφαρμογή του προγράμματος  μέχρι τέλος του έτους. Πόσες πιθανότητες αλήθεια συγκεντρώνει αυτό το σενάριο με τόσα προβλήματα που έχουν ανακύψει;

Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε στα πλοκάμια ενός πολυδαίδαλου και αναποτελεσματικού κράτους που αδυνατεί να δώσει λύσεις. Με δεδομένα τα παραπάνω, καθίσταται προφανές πως η απορρόφηση πόρων, η ανάπτυξη, οι θέσεις εργασίας στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι σχεδόν αδύνατον να προχωρήσουν.

Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί πλέον να χάνει χρόνο στο Λαβύρινθο, ψάχνοντας το μίτο της Αριάδνης. Όσο καθυστερούν οι λύσεις, τόσο το πρόβλημα θα γιγαντώνεται, η κοινωνία θα ασφυκτιά και οι επιχειρήσεις θα βρίσκονται στο χείλος ή στο βάθος του γκρεμού.