Τα τελευταία χρόνια κινήσεις όπως η δυναμική παρέμβαση για τη στήριξη του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, αλλά και η πετρελαική συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία είχαν οδηγήσει πολλούς στο να επισημάνουν την αυξανόμενη επιρροή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο το Foreign Policy σχολιάζει πως τα πράγματα δεν είναι τελικά ακριβώς έτσι. Η Μόσχα αντιθέτως φαίνεται να χάνει και τον πετρελαικό πόλεμο και τη Μέση Ανατολή.
Τα τελευταία χρόνια κινήσεις όπως η δυναμική παρέμβαση για τη στήριξη του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, αλλά και η πετρελαική συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία είχαν οδηγήσει πολλούς στο να επισημάνουν την αυξανόμενη επιρροή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο το Foreign Policy σχολιάζει πως τα πράγματα δεν είναι τελικά ακριβώς έτσι. Η Μόσχα αντιθέτως φαίνεται να χάνει και τον πετρελαικό πόλεμο και τη Μέση Ανατολή.
Τα τελευταία χρόνια, αναφέρει η επιθεώρηση θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, όλοι μιλούν για μία νέα τάξη πραγμάτων, που χαρακτηρίζεται από εντονότερο ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη και τον επανακαθορισμό των σχέσεων των ΗΠΑ ανά τον κόσμο. Πουθενά αλλού δεν είναι τόσο εμφανής αυτή η αλλαγή όσο στη Μέση Ανατολή, όπου οι σύμμαχοι των ΗΠΑ αναπτύσσουν διπλωματικούς, εμπορικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με τις ίδιες δυνάμεις με τις οποίες η Ουάσιγκτον είναι σε ανταγωνισμό: την Κίνα και τη Ρωσία.
Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε μία περίοδο κατά την οποία ειδικοί, αναλυτές, αξιωματούχοι και πολιτικοί των ΗΠΑ εκφράζουν την επιθυμία απόσυρησης από τη Μέση Ανατολή. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί να καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η νέα περιφερειακή τάξη πραγμάτων θα καθοριστεί είτε στο Πεκίνο είτε στη Μόσχα.
Υπάρχουν ωστόσο αρκετοί λόγοι για να το αμφισβητήσουμε αυτό, σημειώνει το FP. Και ορισμένοι έγιναν πιο ξεκάθαροι τις τελευταίες εβδομάδες. Ο πιο σημαντικός είναι ο πόλεμος τιμών που ξέσπασε στην αγορά πετρελαίου ανάμεσα στη Μόσχα και το Ριάντ και ο οποίος έδειξε ότι το Κρεμλίνο σαφώς υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του.
Σχεδόν 30 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ηγέτες ανά την Μέση Ανατολή είναι όντως πιο ανοιχτοί στην άσκηση επιρροής από τη Ρωσία. Δεν φέρει πια το ιδεολογικό βαρίδι του κομμουνισμού, οι ΗΠΑ αποδεικνύονται απρόβλεπτες και απρόθυμες, ενώ πολλοί αισθάνονται ότι έχουν περισσότερα κοινά με τη Ρωσία: την εξάρτησή τους από τα πετρελαίκά έσοδα και τον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης. Το γεγονός δε ότι οι Αμερικανοί παραγωγοί πετρελαίου πλημμύρισαν την αγορά τα τελευταία χρόνια έφερε πιο κοντά Μόσχα και Ριάντ, που έκλεισαν τη συμμαχία OPEC+. Aυτή όμως δεν ήταν κάτι παραπάνω από μία προσωρινή συμμαχία, όπως καταλάβαμε πρόσφατα, όταν τα διαφορετικά συμφέροντα και η άρνηση της Ρωσίας να μειώσει την προσφορά οδήγησαν το Ριάντ σε μία σκληρή απάντηση που βύθισε τις τιμές.
Οι δύο πλευρές αποφάσισαν να κηρύξουν ανακωχή- ύστερα απο παρέμβαση του Τραμπ- και σε μία εξέλιξη, με την οποία η ρωσική πλευρά φαίνεται να κάνει περισσότερες υποχωρήσεις από την αρχική της θέση. Σε κάθε περίπτωση η ιδέα ότι θα μπορούσε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής η Ρωσία αρχίζει να ξεθωριάζει.
naftemporiki.gr