Κλειδί για τις ελληνικές διεκδικήσεις περί δημιουργίας πρόσθετου δημοσιονομικού χώρου από το 2021 και μετά αποτελεί ο ρυθμός ανάπτυξης. Δεδομένου ότι οι τελικές αποφάσεις στις διαβουλεύσεις με τους δανειστές θα ληφθούν με πυξίδα τη νέα έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, η κυβέρνηση αισθάνεται ήδη πολύ ασφαλής με την προοπτική του… αριθμητή του κλάσματος, δηλαδή της εξέλιξης του δημοσίου χρέους ή ακόμη και της ετήσιας δαπάνης για την εξυπηρέτησή του.
Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Κλειδί για τις ελληνικές διεκδικήσεις περί δημιουργίας πρόσθετου δημοσιονομικού χώρου από το 2021 και μετά αποτελεί ο ρυθμός ανάπτυξης. Δεδομένου ότι οι τελικές αποφάσεις στις διαβουλεύσεις με τους δανειστές θα ληφθούν με πυξίδα τη νέα έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, η κυβέρνηση αισθάνεται ήδη πολύ ασφαλής με την προοπτική του… αριθμητή του κλάσματος, δηλαδή της εξέλιξης του δημοσίου χρέους ή ακόμη και της ετήσιας δαπάνης για την εξυπηρέτησή του.
Τόσο η πρόωρη αποπληρωμή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου -τα 2,7 δισ. ευρώ που έχουν δοθεί από πέρυσι χωρίς να συνυπολογίζεται η νέα προωθούμενη αποπληρωμή κατά 2 δισ. ευρώ- όσο και οι δύο πρόσφατες κινήσεις του ΟΔΔΗΧ (σ.σ.: η ανταλλαγή των ομολόγων της Εθνικής Τράπεζας με 30ετή ομόλογα, αλλά και η επιτυχής έκδοση του 15ετούς ελληνικού ομολόγου) «κλείδωσαν» το επιχείρημα ότι μπορεί να μειωθεί ο στόχος για τα πρωτογενή πλεονάσματα κατά τουλάχιστον μία ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ από το 2021.
Τα αποτελέσματα από τις τρεις αυτές ενέργειες είναι πλέον απολύτως μετρήσιμα όχι μόνο από την ελληνική πλευρά, αλλά και από τους θεσμούς. Έτσι, η «μεταβλητή» επί της οποίας θα γίνει η διαπραγμάτευση -τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο, καθώς θα παίξει και ο πολιτικός παράγοντας καθοριστικό ρόλο- δεν είναι άλλη από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Ναυτεμπορική