Ο Μάριο Ντράγκι πετά το μπαλάκι στους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι ωστόσο υπενθυμίζουν ότι μια χώρα εύκολα χάνει και δύσκολα ανακτά την επενδυτική βαθμίδα. Ο βαθμός ευελιξίας της ΕΚΤ και οι προϋποθέσεις για την αναβάθμιση της οικονομίας. Η δεύτερη ευκαιρία για την Ελλάδα ως στοίχημα για τη νέα κυβέρνηση.
Ανάλυση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Αν η Ελλάδα επιθυμεί να ενταχθεί στον νέο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης χοντρικά μέσα στην επόμενη 2ετία, θα είναι μάλλον πιο πιθανό να το πετύχει με μια αλλαγή του κανονισμού της ΕΚΤ παρά με μια αναβάθμιση της πιστοληπτικής της ικανότητας, έλεγε πρόσφατα στη «Ν» υψηλόβαθμος παράγοντας σε διεθνή οίκο αξιολόγησης.
Η αναφορά αυτή καταδεικνύει τη δυσκολία του εγχειρήματος, αν αναλογιστεί κανείς συγχρόνως την ατζέντα της ΕΚΤ. Η χθεσινή τοποθέτηση του Μάριο Ντράγκι ερμηνεύτηκε ως εξέλιξη η οποία ανοίγει παράθυρο για την πρόσβαση της Ελλάδας στο νέο QE, δηλαδή σε ρευστότητα ύψους 20 δισ. ευρώ μηνιαίως μέσω αγοράς ομολόγων, από τον Νοέμβριο και «για όσο κριθεί αναγκαίο».
Ωστόσο, ο απερχόμενος πρόεδρος της ΕΚΤ δεν έκανε κάτι περισσότερο από το να υπενθυμίσει τις πάγιες προϋποθέσεις για την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση: επιτυχείς αξιολογήσεις στο πλαίσιο της μετα-προγραμματικής εποπτείας, μεγαλύτερος ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ και άρα αναβάθμιση του ελληνικού αξιόχρεου.
Συνεπώς, η ΕΚΤ εξακολουθεί να δείχνει προς τους οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι όμως δεν εμφανίζονται ακόμη έτοιμοι για βαθμολογήσεις που θα δώσουν στην Ελλάδα το QE. Εκτός από το υψηλό απόθεμα δημόσιου χρέους που επιβάλλει σφιχτή δημοσιονομική πολιτική και τα μεγάλα περιθώρια υλοποίησης μεταρρυθμίσεων που θα εκσυγχρονίσουν με ουσιαστικό τρόπο το ελληνικό σύστημα, εστιάζουν στις τράπεζες και συγκεκριμένα στον αργό και βασανιστικό ρυθμό μείωσης των μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Υπενθυμίζεται ότι η ΕΚΤ έχει στερήσει το waiver από τα ελληνικά ομόλογα, καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση επέλεξε για ευνόητους λόγους να μη ζητήσει από την Ευρωζώνη μια προληπτική γραμμή στήριξης, η οποία θα επέτρεπε την ένταξη της Ελλάδας στο QE.
Από την άλλη πλευρά, προσηλωμένη ομολογουμένως στους κανόνες για τη συνοχή του ευρωσυστήματος, η Φρανκφούρτη φείδεται σε ευελιξία ως προς τη συμμετοχή της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση, σε μια φάση κατά την οποία η ελληνική οικονομία έχει άμεση ανάγκη από ρευστότητα για επενδύσεις, ως το στοιχείο που θα επισφραγίσει το come back.
Για την ώρα, η ΕΚΤ νίπτει τας χείρας της και περιμένει το σήμα των οίκων αξιολόγησης, οι οποίοι όμως σπεύδουν να υπενθυμίσουν ότι μια χώρα εύκολα χάνει και δύσκολα ανακτά την επενδυτική βαθμίδα. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να κάνει την «εργασία για το σπίτι», αν θέλει τουλάχιστον να ελπίζει ότι η οικονομία δεν θα χάσει ακόμη μια ευκαιρία για φτηνό χρήμα.