Η επιλογή της Κριστίν Λαγκάρντ για την ηγεσία της ΕΚΤ έλυσε ένα μυστήριο, αυτού του διαδόχου του Μάριο Ντράγκι, αλλά ανοίγει ένα νέο. Σε ποιον θα παραδώσει εκείνη τα ηνία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο Ντέιβιντ Λίπτον θα αναλάβει προσωρινά μόνο να καλύψει τη θέση, αφού πολύ γρήγορα θα αρχίσει ένας γύρος διαπραγμάτευσης, που μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο σκληρός από εκείνον των Ευρωπαίων ηγετών. Και τούτο γιατί σε αυτόν θα υψώσουν τη φωνή τους οι αναδυόμενες οικονομίες και ζητούν να δοθεί επιτέλους τέλος στην διακανονισμό Ευρώπης- ΗΠΑ που μοιράζει τις θέσεις στους διεθνείς οργανισμούς από το 1944.
Η επιλογή της Κριστίν Λαγκάρντ για την ηγεσία της ΕΚΤ έλυσε ένα μυστήριο, αυτού του διαδόχου του Μάριο Ντράγκι, αλλά ανοίγει ένα νέο. Σε ποιον θα παραδώσει εκείνη τα ηνία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο Ντέιβιντ Λίπτον θα αναλάβει προσωρινά μόνο να καλύψει τη θέση, αφού πολύ γρήγορα θα αρχίσει ένας γύρος διαπραγμάτευσης, που μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο σκληρός από εκείνον των Ευρωπαίων ηγετών. Και τούτο γιατί σε αυτόν θα υψώσουν τη φωνή τους οι αναδυόμενες οικονομίες.
Παραδοσιακά Ευρώπη και ΗΠΑ «μοιράζονται» τους επικεφαλής των ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας αντίστοιχα. Ωστόσο εδώ και χρόνια χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις σπεύδουν να επισημάνουν ότι το σύστημα αυτό είναι παρωχημένο και άδικο, καθώς δεν αντανακλά τις νέες ισορροπίες δυνάμεων στην παγκόσμια οικονομία.
Όταν το 1944 αποφασίστηκε ο διακανομισμός αυτός ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είχε λογική και υπηρετούσε το στόχο της ενίσχυσης της διεθνούς συνεργασίας. Είναι δύσκολο να πείσει κανείς εν έτει 2019 ότι ισχύει το ίδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι να παραδώσουν τα ηνία σε μία τρίτη χώρα. Οι οικονομίες της Ε.Ε. ως σύνολο εξακολουθούν να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων του ΔΝΤ και κατά συνέπεια διαθέτουν το μεγαλύτερο μερίδιο ψήφων.
Η κατανομή αυτή όμως δεν δικαιολογείται και πάλι από τα σημερινά δεδομένα για το ΑΕΠ. Η Κίνα δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη διαθέτει μόλις το 6% των ψήφων στο ΔΝΤ, όταν το ΑΕΠ της είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από εκείνο της Γαλλίας, που διαθέτει το 4% των ψήφων.
Θεωρητικά η διαδικασία της επιλογής του «αφεντικού» του Ταμείου έχει καταστεί πιο διαφανής και ανταγωνιστική. Το 2011 η Λαγκάρντ είχε απέναντί της την υποψηφιότητα του Μεξικανού Αγκουστίν Κάρστενς. Και πάλι όμως ήταν εκείνη που επικράτησε. έτσι στο σύνολό τους οι γενικοί διευθυντές του ΔΝΤ ήταν έως τώρα Ευρωπαίοι. Μάλιστα κατά 44 από τα 73 χρόνια ζωής το Ταμείο έχει γαλλικής υπηκοότητας αξιωματούχο στο τιμόνι του.
Αν οι Ευρωπαίοι συμφωνήσουν να παραχωρήσουν το προνόμιό τους αυτό, θα μπορούσε να ανοίξει η πόρτα σε υποψηφίους, ορισμένοι από τους οποίους δεν είναι και τόσο μακριά από τη γηραιά ήπειρο. Μεταξύ αυτών ο Μαρκ Κάρνι. Αν και Καναδός είναι γνωστός ως διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, του οποίου η θητεία λήγει στις αρχές του 2020. Ο Ραγκουράμ Ρατζάμ, πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Ινδίας και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, θα είχε επίσης καλές πιθανότητες εκτιμούν ειδικοί, εξαιτίας και των εξαιρετικών σχέσεών του με τη Δύση. Δεν αποκλείεται η Κίνα να πιέσει και για υποψηφιότητα του δικού της κεντρικού τραπεζίτη, Ζου Σιαουτσουάν, που επίσης χαίρει εκτίμησης διεθνώς.
Πηγή: Reuters