Όταν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συνανταθούν σήμερα στις Βρυξέλλες, δεν θα μιλήσουν για το ελληνικό «δράμα» ή «success story», ούτε για το εάν «η Ιταλία θα είναι η επόμενη Ελλάδα». Θα δουν τη μεγάλη εικόνα, που θέλει συνολικά τη νομισματική ένωση σε τέλμα. Και θα πρέπει να αποφασίσουν εάν ήρθε η ώρα να ανοίξουν και πάλι τις στρόφιγγες για τόνωση της οικονομίας. Εμπορικές και γεωπολιτικές εντάσεις, αλλά και ο φόβος για την άνοδο των λαϊκιστικών και ακροδεξιών κινημάτων ενόψει των Ευρωεκλογών του Μαΐου παίζουν το δικό τους ρόλο στο να πει το μπλοκ αντίο στη λιτότητα.
Όταν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συνανταθούν σήμερα στις Βρυξέλλες, δεν θα μιλήσουν για το ελληνικό «δράμα» ή «success story», ούτε για το εάν «η Ιταλία θα είναι η επόμενη Ελλάδα». Θα δουν τη μεγάλη εικόνα, που θέλει συνολικά τη νομισματική ένωση σε τέλμα. Και θα πρέπει να αποφασίσουν εάν ήρθε η ώρα να ανοίξουν και πάλι τις στρόφιγγες για τόνωση της οικονομίας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει στείλει εδώ και καιρό το μήνυμα πως τα περιθώρια της νομισματικής πολιτικής είναι εξαιρετικά στενά πια. Είναι οι κυβερνήσεις που θα πρέπει τώρα να αναλάβουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης και εκείνες με μεγαλύτερα περιθώρια δημοσιονομικών ελιγμών καλούνται να σηκώσουν και το μεγαλύτερο βάρος. Η Γερμανία των πλεονασμάτων, που το δεύτερο εξάμηνο του 2018, όπως αποκαλύπτουν τα τελευταία στοιχεία, δεν απέφυγε την τεχνική ύφεση, θα πρέπει να δείξει το δρόμο της αλλαγής πολιτικής,όπως σχολίαζε πρόσφατα η Capital Economics.
Σε δημοσίευμά τους οι Financial Times επισημαίνουν πως η αλλαγή ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη «χωρίς πολλές φανφάρες». Οι κυβερνήσεις ανά την Ευρώπη αφήνουν πίσω τους την λιτότητα και ακολουθούν, με αργά έστω βήματα, επεκτακτική δημοσιονομική πολιτική. Όπως εξηγεί στη βρετανική εφημερίδα ο Έρικ Νίλσεν της UniCredit, οι ευρωπαίκές κυβερνήσεις αναγνωρίζουν πια τους σοβαρούς κινδύνους και την πιθανότητα περαιτέρω επιδείνωσης των οικονομικών προοπτικών, αλλά και το γεγονός ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί πια να είναι ο μόνος παράγοντας στήριξης, εδικά στον δοκιμαζόμενο τομέα της βιομηχανίας.
Η Ευρωζώνη σε καμία περίπτωση δεν είνα έτοιμη για ένα σχέδιο δραστικών φοροελαφρύνσεων και αύξησης δημοσίων δαπανών, όπως αυτό που είδαμε στις ΗΠΑ από την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ. Εξάλλου ο θετικός αντίκτυπός του στην αμερικανική οικονομία φαίνεται να ήταν βραχύβιος. Και τούτο γιατί πολλές από τις μεγαλύτερες τράπεζες και επιχειρήσεις που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από τις φοροελαφρύνσεις, αντί να ανταποδώσουν στηρίζοντας με επενδύσεις και προσλήψεις την πραγματική οικονομία, επέλεξαν να επιστρέψουν ρευστό στους μετόχους και να συνεχίσουν τις περικοπές.
Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία σχεδίαζαν ήδη από τα τέλη του 2018 δημοσιονομικά μέτρα τόνωσης της τάξης του 0,4% του ΑΕΠ για το 2019- που αντιστοιχεί στο 25% περίπου του αμερικανικού σχεδίου τόνωσης, όπως προκύπτει από στοιχεία του ΔΝΤ. Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ωστόσο, σηματοδοτεί πρόοδο.
Στη Γαλλία το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» αναγκάζει τον Εμανουέλ Μακρόν να βάλει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη. Στην Ισπανία προωθείται αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 22%. Ακόμη όμως και στη χώρα, που επιβάλλει διαχρονικά τη δημοσιονομική πειθαρχία, τη Γερμανία, το υπουργείο Οικονομικών ετοιμάζει σημαντικά φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις, καθώς τοmade in Germany έχει βρεθεί υπό ισχυρότατη πίεση.
To 2019 ίσως να είναι τελικά πράγματι το έτος- που υπό την πίεση εμπορικών αντιπαραθέσεων, γεωπολιτικών εντάσεων και έντονης αβεβαιότητας για το Brexit, η Ευρώπη θα πει αντίο στην λιτότητα. Ο φόβος για την άνοδο των λαϊκιστικών και ακροδεξιών κινημάτων ενόψει των Ευρωεκλογών του Μαΐου διαδραματίζει αναμφίβολα και αυτός το δικό του ρόλο.
naftemporiki.gr